Alleen is het toevallig niet zijn toon!

Hierbij moet je een bal naar iemand gooien en tegelijkertijd heel duidelijk je eigen naam roepen, dit zorgt al meteen voor wat ontspanning: De bal vliegt alle kanten op. Nog meer verwarring ontstaat er en dus hilariteit als vervolgens de naam van de ander genoemd moet worden! Na nog een aantal oefeningen met de spreekstem en beweging, komen we aan het zanggedeelte. Enkele deelnemers hadden aan het begin al aangegeven, niet te kunnen zingen. Een vrouw was heel duidelijk: “Ik vind zingen leuk, maar volgens mijn man kan ik geen toon houden!” Toen ik aangaf dat we zouden beginnen met Vader Jacob zag ik de spanning van verschillende gezichten plaats maken voor een brede glimlach: Dát konden ze nog wel! Na het gezamenlijk zingen van het liedje en natuurlijk het in canon zingen, begon het spelen. “Neem een stukje van het liedje en herhaal dat zo vaak als je wil, op allerlei toonhoogtes.” Er zijn dan altijd mensen die dit durven en zich ook laten horen, en mensen die dan heel zachtjes gaan zingen. Ik liep door de groep en ging achter de eerder genoemde vrouw staan. Ze was nauwelijks hoorbaar, maar herhaalde steeds een fragmentje. Heel voorzichtig pikte ik haar toonhoogte op en begon met haar mee te zingen, eerst zacht en daarna steeds duidelijker, zonder over haar toonsterkte heen te gaan. Ook zij ging steeds duidelijker zingen. Langzaamaan werden wij zo hoorbaar voor de rest van de groep, dat een aantal mensen in haar buurt vanzelf haar fragment overnamen. Ik zag dat zij zich steeds zekerder begon te voelen en het bewijs was haar uitlating direct nadat we stopten: “ Dat ga ik mijn man vertellen! Ik kan wél toon houden, alleen is het toevallig niet zijn toon!

Marjorie Breekveldt/Praktijk Marmuzi