Een jongetje van 6 jaar heeft sinds een half jaar pianoles. In het begin vond hij bijna alles te moeilijk, is erg onzeker en moet echt overgehaald worden voordat hij een nieuw stukje wil proberen.
Nu is hij zover dat hij me vertrouwt als ik zeg dat ik weet dat hij het kan leren spelen. Laatst komt hij naar de les en vertelt dat zijn vader en moeder weer thuis zijn na een week op reis te zijn geweest. Hij is erg blij dat hij nu weer thuis kan wonen, hoewel hij het bij zijn oom en tante ook leuk heeft gehad. Tijdens de pianoles doet hij goed mee. Normaal vindt hij het leuk om mij voor de gek te houden en te doen alsof hij iets niet kan spelen. Als ik dan helemaal verbaasd ben als het opeens wel gaat, geniet hij altijd en dan komt er een ondeugende glimlach op zijn gezicht. Deze dag echter niet, hij blijft heel serieus.
Zijn tante komt hem ophalen na de les en ik vertel dat hij goed gespeeld heeft, waarop de tante zegt: “Dat verbaast me, heeft hij het je verteld?” Het blijkt dat de ouders een baby hebben geadopteerd en dat hij nu een nieuw zusje heeft, hij trekt meteen een gezicht en is duidelijk niet blij met de mededeling. De tante laat mij enthousiast een foto zien van het kleine kindje. Ik zie vanuit mijn ooghoeken het effect op mijn leerlingetje en roep hem even bij mij. Ik fluister in zijn oor: “ Het is vast een lief zusje, maar het is niet zo leuk dat jij nu de aandacht van mamma moet delen met dat zusje, hè?”
Hij knikt en loopt even later huppelend met zijn tante naar buiten. Wat een kleine erkenning kan doen!
Marjorie Breekveldt/Marmuzi-pianolessen
Reactie plaatsen
Reacties