Tijdens mijn studie aan het conservatorium mocht ik, naast mijn hoofdvak Piano, een bijvak kiezen en zo nam ik mijn eerste zanglessen. Ik was 15 jaar en als puber wist ik nog geen weg met teksten als : Du Ring an meinem Finger (Schubert).
Toen ik dit aan mijn zangleraar liet weten, deed ik dit uiteraard niet heel diplomatiek. In pubertaal werd het: “ Wat een belachelijk achterlijke tekst!!. Het resultaat was dat ik daarna alleen nog volksliedjes mocht zingen, die eigenlijk geen uitdaging waren. Toch vond ik de lessen wel leuk, hoewel ik zingen ook wel een moeizame bezigheid vond, vooral wat betreft de ademhaling. Toen ik later na mijn studie met een zangeres ging samenwerken, ben ik ook bij haar lessen gaan nemen. Ik was, ben (mezzo) sopraan en we werkten aan de uitbreiding van mijn stembereik in de hoogte. Zij wees er altijd weer op dat je met plezier de hoogte in kon en moest gaan. Ik vergeet nooit het moment vlak nadat ze me had uitgelegd hoe ik met beide armen omhoog zwaaiend naar de hoge A toe moest zingen: Ik deed wat ze zei en er kwam een stralende A uit mijn keel, uit mijn hele lijf……….Dit fysieke gevoel gaf letterlijk een geluksgevoel. Het beste bewijs voor mij dat je door je stem in direct contact staat met je innerlijk. En het voordeel is, je hebt hem altijd bij je. Dat kan helaas niet met een piano!
Marjorie Breekveldt/Marmuzi-pianolessen
Reactie plaatsen
Reacties